Niet alleen geoefende wielertoeristen staan te popelen om vanaf zaterdag 4 mei deel te nemen aan de 8 LM-Classics van 2013. Jan Vandekerckhove (27) is pas dit voorjaar gestart met fietsen met de bedoeling om komende zaterdag in Herzele beslagen op het ijs te komen.
“Tuurlijk wil ik meedoen, ik was altijd al van plan om eens te beginnen fietsen!” Ja, een mens moet iets doen om indruk te maken op zijn nieuwe baas. Het floepte er zomaar uit. Op weg naar huis die avond begonnen donderwolken zich te verzamelen boven mijn hoofd: nu moet ik het wel doen. Ook het uitlachen door mijn vrienden krikte mijn zelfvertrouwen niet echt op. Jan, die afgelopen 3 jaar een paar (helaas is dit een eufemisme) kilo is bijgekomen, rookt en een broertje dood heeft aan sporten, gaat fietsen? Dat deed pijn.
Eerste missie: een fiets zoeken. Niet te duur (als ik het echt beu werd kon ik hem in de garage zetten zonder schuldgevoelens te hebben tegenover mijn portemonnee). Ook niet te goedkoop, het is wel de bedoeling dat ik ga fietsen, en geen bachelor diploma mechaniek binnenrijf. Via via en na veel ditjes en datjes stond ik dan toch te pronken met mijn nieuwe oude tweede (of derde?)hands koersfiets. Zo fier als een gieter, me direct sportman voelen, de meewarrige blikken van de echte koersfietsmensen ontwijkend, en stiekem ’s avonds voor het slapengaan fantaseren hoe Michel Wuyts en José Decauwer lyrisch doen over dit nieuw talent.
Tweede missie: de fiets effectief beginnen gebruiken. Dit was alvast de moeilijkste stap voor me. Ik was waarschijnlijk de enigste Belg die opgelucht was als het weer eens begon te sneeuwen en te vriezen, weeral een goed excuus! Maar de excuusjes raakten op, mijn baas begon er met de dag bruiner en fitter uit te zien, mijn vrienden begonnen met hun “zie je wel”opmerkingen, dus het kon echt niet meer langer uitblijven.
Op een zondag was het dan zover. Koerspakje aan, fiets uit de garage en… vlammen maar! Ik vloog over de straten. Ik scheerde door de bochten. Ik haalde andere wielertoeristen in. Ik genoot. Nadat ik besloot me om te keren ( een eerste training mag je ook niet overdrijven), besefte ik direct waarom ik Boonen-gewijs aan het koersen was.. ik was vertrokken met een wind mee om u tegen te zeggen.. Daarna ging ik als een slak door de straten. Ik pufte in de bochten, andere fietsers (niet eens wielertoeristen) haalden me in, ik zat bijna te huilen op de fiets. Al bij al een eerste goeie training, maar wel met een les die ik nooit meer ga vergeten: Begin nooit te trainen met wind in de rug.
Derde missie: Blijven trainen. Dit ging al veel makkelijker. Ik merkte al vlug dat ik er van genoot om ongelooflijk te koersen achter iemand anders, daarna heel erg nonchalant die persoon voorbij te fietsen, om tenslotte zo snel mogelijk af te slaan en je volledig verzuurd te laten uitbollen. Iets typisch mannelijks heb ik me laten vertellen.
Maar het ging goed. Ik nam regelmatig de fiets, iedere meter die ik langer fietste zag ik als een overwinning op mezelf, ik kon hellingen nemen die ik de week ervoor niet kon, en misschien moet ik ook gewoon toegeven: het deed me deugd. Een perfecte wielertoerist was (en ben) ik nog altijd niet. Te veel wind, regen of een verstuikte pink kon (en kan) me nog altijd tegenhouden die fiets te nemen, maar het gebeurde wel steeds minder en minder vaak.
Vierde missie: een maximum-afstand van een rit van de LM-Classics uitrijden. Dit is mijn uiteindelijk doel. Voor u als lezer wellicht een eitje, voor mij iets waar ik nog altijd schrik van heb. Het zal niet de eerste in Herzele zijn, mijn angst om af te gaan is nog iets te groot, maar ik beloof u, en mezelf, wel dat het in 1 van deze 8 prachtige ritten zal gebeuren. En ja, ik zal trots zijn.
Jan Vandekerckhove
lm-classics.com 